Το συγκεκριμένο σπήλαιο προέκυψε το 1934 από τυχαία ανακάλυψη από βοσκούς της περιοχής και παράδοση ποσότητας ειδωλίων πού είχαν βρεθεί μέσα σ' αυτό οδήγησε την Αρχαιολογική Υπηρεσία σε μικρή ανασκαφική έρευνα.

 

 

    Με τις ανασκαφές, πού έκανε ο τότε επιμελητής Μ. Μιτσός μαζί με το μακαρίτη Α. Ορλάνδο, αποκαλύφτηκαν πάρα πολλά αφιερώματα. Άνάμεσα τους συγκαταλέγονται πολλά γυναικεία πήλινα ειδώλια, πού χρονολογούνται από τον 7ο έως το 2ο π.χ. αιώνα. Ένα κεφάλι ειδωλίου είναι στολισμένο με στεφάνι από παπαρούνες και ένα άλλο ειδώλιο παριστάνει γυναίκα έγκυο. Από τις επιγραφές των πινάκων και τα αφιερώματα είναι φανερό ότι στο σπήλαιο λατρεύονταν οι Νύμφες, θεότητες τού τοκετού «γενεθλιάδες» και κουροτρόφοι. Νύμφες είχαν παρασταθεί Στη λεχώνα Ρέα μητέρα τού Δία. Μία από τις Νύμφες ήταν και η Μαία, μητέρα τού Ερμή, πού γεννήθηκε σε σπήλαιο. Συχνά μαζί με τις Νύμφες λατρεύονταν στα σπήλαια ο Πάν και ο Διόνυσος, μεγαλωμένος και αυτός από τις Νύμφες. ΕΙδώλια σατύρων πού βρέθηκαν στο σπήλαιο επιβεβαιώνουν τη λατρεία τού Διόνυσου.

 

 

    Για αιώνες (από τον 7ο π.χ. αιώνα έως τα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας) οι υποψήφιες μητέρες της περιοχής έπαιρναν το δυσπρόσιτο μονοπάτι προς το σπήλαιο, για να εξευμενίσουν τις θεότητες με θυσίες και προσφορές.

 

 

    Από το 1934 το σπήλαιο είχε εγκαταληφθεί (εκτός από μια αποστολή που έγινε το 1965) και όταν δεν γίνεται σωστή καταγραφή του ανοίγματος μετά από 40 χρόνια είναι δύσκολο να ξαναβρεθεί. Ο λόγος που το αναφέρω είναι διότι ξανανακαλύφθηκε πρόσφατα, έγινε χαρτογράφηση και θα παρουσιασθεί στη φετινή Πανελλήνια Σπηλαιολογική Συνάντηση. Ως συνήθως οι σπηλαιολόγοι κάνουν τις απαραίτητες διερευνήσεις, την αποστολή και την χαρτογράφηση και όταν επικοινωνούν με την αντίστοιχη εφορεία Παλαιοανθρωπολογιας – Σπηλαιολογίας και αναλαμβάνουν, τα πράγματα πάνε με ρυθμούς χελώνας.

 

Παρακάτω είναι μια κάτοψη του σπηλαίου.